در قرن هجدهم برای اولین بار عایق های حرارتی به صورت: خاک رس، کاه، پارچه کهنه و تراشه های چوب در موتورهای بخار استفاده شد. یکی از نخستین عایق هایی که مورد تحقیق قرار گرفت پشم معدنی بود. در اوایل 1860 پشم سرباره برای تولید توپ در جنگ های داخلی استفاده میشد. علاوه بر سرباره های فولادی و شیشه گرخانه، سرباره های کرم، سرب و مس نیز استفاده می شد. صنعت پشم شیشه، که بر اساس فناوری ذوب و مواد اولیه ای که امروز هم استفاده می شود، از نظر فناوری پیشرفته تر و پایاتر بوده است.

در عایقکاری ساختمان های مسکونی برای اولین بار در سال 1880 از پشم معدنی در ساختمان های مسکونی به منظور عایق بندی حرارتی استفاده شد. بعد از اجرای عایق کاری در منزل ژنرال گرنت آمریکایی در یک نشریه محلی مقاله با این عنوان زیر به چاپ رسید. عایق”،خانه را در تابستان خنک و در زمستان گرم میسازد، از گسترش آتش جلوگیری می کند و صدای بین طبقات را از بین می برد.

عایق های پشم معدنی برای اولین بار در انگلیس و آمریکا برای عایق کاری لوله ها تولید شدند و پشم سنگ در سال 1897 توسط یک مهندس شیمی به نام هال تولید شد و در سال 1901 بصورت تجاری تولید گردید.

تاریخچه ی عایق های حرارتی

انسان های اولیه از سنگ و چوب و دیگر مصالح، پناهگاهایی برای محافظت از خود در برابر گرما و سرما می ساختند. در طول قرن ها موادی که برای ساخت ساختمان ها استفاده می شد از مصالح موجود در همان اقلیم آب و هوایی بودند و ساختمان ها به نحوی طراحی می شدند که بهترین سازگاری را با محیط اطراف داشته باشند. برای مثال مصریان باستان از خاک به عنوان عایق حرارتی ساختمان ها استفاده می کردند و در روزهای گرم تابستان در اتاق های زیر زمینی و سرداب ها اقامت می کردند.

رومیان و یونانیان برای اولین بار آزبست (پنبه نسوز) را کشف کردن و بخاطر مقاومتش در برابر آتش و گرما از آن استفاده های بیشماری کردند. یکی از تاریخ دانان رومی قرن اول، چوب پنبه را به عنوان یک عایق حرارتی نام برده است که در عایق کاری سقف ها کاربرد داشته است.

ساکنان اولیه اسپانیا با استفاده از پوست درخت بلوط خانه های سنگی خودشان را عایق کاری می کردند و بومیان آفریقای شمالی نیز از ترکیب چوب پنبه با خاک رس برای عایق کاری دیوار کلبه هایشان استفاده می کردند. ایرانیان نیز از زمان های قدیم از کاه و خاک رس برای ساخت خانه های خود استفاده می کردند و دیوارها و سقف های با ضخامت بالا می ساختند تا خانه هایشان در تابستان خنک و در زمستان گرم باشد.

عایق کاری

تاریخچه ی عایق رطوبتی

در ایران، از دیرباز در مناطق پر بارش، بام شیب دار و در مناطق کم بارش، بام افقی می ساختند. بام افقی با کاهگل آب بندی می شده بدین ترتیب که خاک و گاه و آب را خوب مخلوط کرده و ورز می دادند سپس بر روی بام به صورت یک لایه پهن می کردند. نقش کاه مسلح کردن گل و جلوگیری از ترک خوردن آن است. همچنین به کاهگل بام اندکی نمک طعامی اضافه می کردند تا از رویش گیاهان در بستر ایجاد شده جلوگیری شود و نیز گل خمیری شده در زمستان در دمای زیر صفر درجه یخ نزند.

این روش هنوز در برخی از روستاهای ایران رایج است. بعد از جنگ های ایران و روسیه، روس ها در مستعمره هایشان از جمله شیروان قفقاز، بام های شیب دار را با ورق های مس یا آهن سیاه می پوشانند. ایرانیان این روش را فرا گرفته و آن را با نام بام شیروانی رایج کردند. بعدها ورق آهن سفید و ورق های پنکوسیم (پنبه کوهی و سیمان) در بام های شیب دار استفاده شد.

در دو دهه اخیر عایقهای رطوبتی نسل جدید با عملکرد و دوام بهتر و با ساختارهای جدیدی و سازگار و همخوان با دیگر مصالح ساختمانی وارد بازار صنعت ساختمان شده است و عایق های پلیمری و نانو پلیمری از این دست عایقها رطوبتی به شمار میروند.

انواع عایق های موجود در بازار

انواع عایق  از نظر عملکرد و کاربرد به عایق حرارتی، عایق رطوبتی و عایق صوتی تقسیم می شود. برخی از انواع عایق ساختمانی از نظر عملکرد در یک دسته بخصوص قرار نمی گیرند و ممکن است برای کاربرد های متفاوت استفاده می شوند. مانند عایق پشم سنگ که علاوه بر اینکه به عنوان عایق حرارتی دیوار و سقف عمل می کند می توان عایق صوتی مناسبی هم باشد.

پشم سنگ، از سنگ های آتشفشانی و یا از پشم سرباره تولیدی کارخانه های فولاد ساخته می شود. مهمترین ویژگی پشم سنگ ، مقاومت زیاد آن در برابر آتش است و به عنوان ماده ای محافظ در برابر آتش سوزی استفاده می شود و در دمای بسیار بالایی ذوب می شود. عایق پشم سنگ برای رشد آفت، قارچ، باکتری و حشرات موذی محیط نامناسبی می‌باشد و به عنوان یک ماده غیرآلی در برابر این انگل‌ها ایمن است.